Стаіць мая хата між хвой кучаравых,

І купіна жыта на клумбе пры ёй.

Свая ў мяне пожня, і дрэўцы, і травы,

Пляцоўка, і двор свой, і я сабе свой.

Выходжу з хаціны, спынюся спачатку

Ды вокам акіну скляпеньне нябёс:

А можа, там вецер пагнаў сваё статка,

Дажджлівыя хмары ў маланках панёс?

Ня радуе неба, бяздушнае, злое,

І хмар кучаравых нідзе не відаць,

Ня ў той бок махае галінамі хвоя, –

І марна пра дождж той сягоньня гадаць!

У сэрцы трывога, і злосьць мне на вецер:

Чаму не нагоніць жаданых нам хмар?

Журботна калыша бярэзінка вецьце,

І лёгкі пылок ёй кладзецца на твар.

Хаджу ад дубкоў я да яблынек кволых,

Што летась саджаў яшчэ з раньняй вясны, –

Гібеюць, нябогі, і я невясёлы,

Успомню і мары былыя і сны.

Ня раз я, бывала, у дні сухавеяў

Таксама душою і сэрцам хварэў

І неба, і хмары, і ўсіх дабрадзеяў

Маліў, каб на ласку зьмянілі свой гнеў;

Каб дожджык застукаў сялянству на ўцеху;

Каб вырасла жыта, гарох, ярына;

Каб гумны заклалі пад самую стрэху

І каб расьпірала сусек ад зярна;

Каб лес аж загніўся пад восень грыбамі,

Каб нам ураджай на іх быў, ды такі,

Што людзі іх проста б вазілі вазамі...

Эх, баравікі вы!.. Эх, баравікі!

Хаджу я, пануры, ад градак да дрэва,

І сіл не хапае мне іх паліваць.

А вецер бясплодныя дудзіць напевы...

І як жа зь вятрамі, скажы, ваяваць?

Іду на баромэтр зірнуць, ці ня кажа

Пра дожджык жаданы, пра радасьць маю.

А ён – не зрухнецца, стаіць, сіла ўражжа!

Баромэтру пстрычку са злосьці даю...

І помню – я раз узлаваўся зацята:

Чаго ён, нягоднік, як ідал, стаіць?

Пра дожджык чаму не варожыць, пракляты?

Я ў рэчку хацеў яго несьці тапіць.

Цяпер не такі я: гады ўгамавалі

Маю нецярплівасьць і порсткі настрой,

Гляджу, як філёзаф, на сінія далі –

Чаго спадзявацца старэчай парой?

А ўсё ж калі вецер з дажджыстага боку

Пагоніць чароды клубястыя хмар,

Я зноў тады ў тым жа даўнейшым патоку,

Калі маё сэрца захоўвала жар.

Тады і панурасьць, як цень, сходзіць з твару,

І я весялею, нібы той юнак.

Люблю тады неба, і вецер, і хмару,

Што з поўдзеня з громам узьнікне няўзнак.

Глядзіш – і баромэтр для шчасьця зямелькі

Наніз хіліць стрэлку пад гоман вятроў.

Тады я, вясёлы, іду да бутэлькі:

– За дожджык, Якубе! Ну, будзь жа здароў!