Над густа-СЃС–РЅС–Рј возерам чарот  

Р— прыходам восені шуміць тужліва.  

Здаволена РіСѓРјРЅРѕ РЅР° РїРѕСћРЅС‹ СЂРѕС‚  

Глытае дар багатай, сьпелай РЅС–РІС‹.  

РЇРє шэрань РЅР° траве, палотнаў рад,  

Ля хат вясёлыя гамоняць людзі,  

Кабеты Сћ садзе кормяць немаўлят,  

Сад засаромеўся С– стаў аж рудым.  

Чароды РЅР° зялёных берагох  

Апошняю гадуюцца травою,  

Р† сьлівы сыта луснулі Сћ бакох,  

РђР±'еўшыся С– сонцам, С– зямлёю.  

Жанчына ля іржэўніка сядзіць  

(РњРѕ СЃС–РІС–Р·РЅР° Сћ касе, РјРѕ павуціньне)  

Р† думае С– Сћ далячынь глядзіць,  

Дзе жоравы лятуць імклівым клінам.  

Юнацтва шкода, сэрца хоча жыць,  

Рђ РґСѓРјРєС– нейкай цеплынёй сагрэты.  

Далёка да зімы!

РЇРє РґРѕР±СЂР° адпачыць!  

Якое доўгае бывае лета!