Чамусьці сёньня цішыня такая,  

Што сесьці хочацца С– патужыць.  

Самотна Р·РѕСЂРєР° над зямлёй згарае,  

Р† Сћ гурбах ліпа Р· холаду дрыжыць.  

Р† СЏ СѓСЃС‘ – СѓСЃС‘ чамусьці забываю,  

Што Р·СЊРЅС–Рє той дзень, загублены Сћ цішы,  

Што час ляціць, што ты ужо РЅСЏ тая  

І што даўно я зьнік з тваёй душы.

Часопіс РЅР° стале Р· тваім партрэтам –  

Глядзіш Р· усьмешкай ветлай РЅР° РјСЏРЅРµ,  

Р† ўспамінаю СЏ Дняпро, С– лета,  

Р† цень каштана РЅР° старой сьцяне.  

РЇРє РґР·С–СћРЅР°, СЏ Р·СѓСЃС–Рј РЅСЏ памятаю  

РўРѕР№ дзень, калі цябе пабачыў СЏ  

Упершыню. РњРѕ восень залатая,  

РњРѕ весьні дзень Сѓ дальніх тых краях.  

Але затое так яскрава бачу:  

Пакой, Чайкоўскі С…РјСѓСЂС‹ РЅР° сьцяне,  

Раяль РїСЂР° нешта дарагое плача  

Р† прывіды каштанаў Сѓ акне.  

РўС‹ памятаеш: восеньню туманнай,  

Калі СѓР±РѕСЂС‹ РґСЂСЌСћ зьляцяць далоў,  

Ліст жоўты застаецца РЅР° каштанах  

Стажочкамі ля цёплых ліхтароў.  

Ліхтар – С– жоўты шарык РЅР° каштане,  

Рђ СћСЃС–С… братоў СЏРіРѕ мятла зьмяла.  

Р’РѕСЃСЊ так С– СЏ цягнуўся РґР° каханай  

Р† толькі Р№ жыў, што ля СЏРµ сьвятла.  

Былі Сћ СЏРµ нябачаныя вочы,  

Падобныя РЅР° РїСЂРѕСЃС–РЅСЊ Сѓ нябёс,  

Р† сарамлівасьць мілая, дзявочая,  

Р† сьветлая была, СЏРє сьветлы лёс.  

Ёсьць РґСЂРѕР±СЏР·С–, што поўныя значэньня:  

Каханьне першае растопіць лёд  

Р† нават палавік Сѓ цёмных сенях  

Век памятны, СЏРє казкі першых РіРѕРґ.  

РњРѕ толькі для таго СЏРЅРѕ прыходзіць,  

Каб РјС‹ запамятавалі РЅР° РІСЏРєС–,  

РЇРє пахнуць рыбаю начныя РІРѕРґС‹,  

РЇРє Сѓ траве мігаюць сьветлякі;  

Каб век сумленна памятала сэрца  

Спакойны дым над цьмянай люстрай СЂСЌРє,  

Каб кожны быў РґР° старасьці, РґР° сьмерці  

Сапраўдны С– сумленны чалавек.  

РЇ памятаю СћСЃС‘: тугая раска  

Заткала стаў. РњС–РЅСѓСћ наш першы май.  

РЇРєРѕР№ здаваўся нам чароўнай казкай  

РЋ пустых бляшанках прыгарадны гай!  

Хай зразумее кожны РЅР° хвіліну,  

РЇРє незьлічоны сьветаў карагод,  

РЇРє лёгка разьмінуцца Р· той, адзінай,  

РЇРєРѕР№ чакаеш, можа, сотні РіРѕРґ!  

Дні прабягаюць, С– гады сплываюць,  

Хвіліны шчасьця часам прамігцяць,  

Рђ боль жыве, С– сэрцам адчуваю,  

Што жыць заўсёды Р±СѓРґР·Рµ, РґР° канца.  

Р† СћСЃС‘ Р¶ РЅР° досьвітку, С– Сћ час зьмярканьня,  

Р† Сћ СЏСЃРЅС‹ дзень С– Сћ час, СЏРє сьпяць палі,  

РЇ РґР·СЏРєСѓСЋ жыцьцю Р·Р° цень каханьня,  

Р—Р° тое, што жывеш ты РЅР° зямлі.  

Сяджу Сћ пакоі каля цёплай РіСЂСѓР±С‹.  

Шыпіць пласьцінка. РЋ сэрцы РјРЅРѕРіР° РґСѓРј.  

Кручу: «Над домам флюгер ёсьць Сѓ любай».  

Р† Шуберт падзяляе ціхі СЃСѓРј.  

Рћ «Зімні шлях»! Забытыя будынкі,  

Забыты водар ад каханых РіСѓР±.  

Р† хрыпне РЅР° марозе сьпеў катрынкі,  

І мерзьне ў гурбах прыдарожны слуп.

РЇ РґР·СЏРєСѓСЋ табе. Няхай чужая,  

Няхай твой твар для іншага жыве,  

РўС‹ ёсьць, ты недзе ёсьць, С– ты жывая,  

РўС‹ С…РѕРґР·С–С€ весьнім ранкам РїР° траве!  

Твае Сћ загары СЂСѓРєС– Р±СЌР· ламаюць.  

Жыві С– вечнай славай прамяней!  

Р СѓРєРѕР№ закрыўшы вочы, усьміхаюся...  

Ты ёсьць на сьвеце. Досыць для мяне.