РќРѕС‡ прыйшла РґР° зямлі РЅР° спатканьне,  

Захад скончыў агнём палаць,  

Р† РґСѓР±С‹ Сћ малочным тумане  

Веліканамі ціха стаяць.  

Бач, агеньчыкі вёскі далёкай,  

Бач, РЅР° ростані СћР·СЊРЅСЏСћСЃСЏ курган.  

Явар СЃСѓРјРЅС‹ С– адзінокі  

Пахіліў задумёны стан.  

Кветка тут уначы расьцьвітае,  

Водар РјСЏРєРєС– пялёсткі льюць...  

Р† СЏРµ РїР° роднаму краю  

«Кветкай матчынай» людзі завуць.  

РЇ крануў СЏРµ ціха СЂСѓРєРѕСЋ –  

Р† пялёсткі сьпеў завялі,  

Р† паўсталі вакол чарадою  

РЋСЃРµ паданьні роднай зямлі.  

Р’РѕСЃСЊ карона Сћ рацэ заблішчэла,  

Хтось плыве, СЏРє туман, РЅР° вадзе,  

РџР° дарозе, ад месяца белай,  

Цар Р·СЊРјСЏС–РЅС‹ кудысьці паўзе.  

Цені Сћ лесе бягуць. Цямнее.  

Р† Сћ чароўнай лясной гушчыні  

Праімчаўся кудысь, СЏРє завея,  

РЇРЅ Прыгожы РЅР° белым кані.  

Нехта зблытаў РЅР° росных палянках  

Сьцежкі СћСЃРµ Сћ недасяжны край.  

РЇРє далёка, далёка каханка!  

Сто гадоў шукай РґС‹ шукай.  

Недзе лье СЏРЅР° чыстыя сьлёзы,  

Спавівае ўвесь замак СЃРѕРЅ,  

Р† Буран РЅР° СЃСѓС…РѕР№ Р±СЏСЂРѕР·Рµ  

Сьцеражэ СЏРµ ля акон.  

Над зямлёю зарніцы мільгаюць,  

Р† здаецца, што гэта РЅСЏ РіСЂРѕРј,  

Рђ нячыстую раць пабівае,  

Пакаціла цудоўным мячом.  

Р† РЅСЏ вецер раве-нарастае  

Р† ламае гальлё РЅР° дубах,  

Рђ асілкі РґСѓР±С‹ зьмятаюць,  

Каб РґР° сонца расчысьціць шлях.  

Р† пялёсткі гучаць трывожна,  

Бо РјС–РЅСѓСћСЃСЏ сьпеў забыцьця.  

Казкі новыя, казкі грозныя,  

Небывалыя казкі жыцьця.  

Ўспамінаю РєРѕСЃС‹, С– вілы,  

Р† над замкамі жаркі агонь,  

Безымянныя Сћ лесе магілы,  

Р† няволі цяжкі палон,  

Волі нашай крывавыя СЂРѕРґС‹,  

Катаваньні С– зьдзек варагоў,  

Барацьбу С– пакуты народа,  

Неўміручую душу СЏРіРѕ,  

Р† паўстаньні, паўстаньні бясконцыя,  

Р† замучаных РєСЂРѕСћ РЅР° ральлі,  

Р†, нарэшце, шчасьце С– сонца,  

Што сышло РЅР° нашы палі.  

Р’С‹, што маці душу забылі,  

Безь СЏРµ пажадалі пражыць,  

Што РІС‹ варты Р±СЏР· гэтай магілы,  

Без каліны РЅР° роднай мяжы?  

Без РґСѓР±РѕСћ, што Сћ тумане млеюць,  

Без расы РЅР° роднай траве?  

Павяртайцеся! Вецер мацьнее!  

Маці кліча, кветка заве!  

Для СЏРµ СЏ павінен, СЏ мушу  

Неўміручыя РіСѓРєС– схапіць,  

Ўзяць Сѓ СЂСѓРєС– «матчыну душу»  

Р† РЅР° вершы СЏРµ пераліць.  

Запісаць старыя паданьні,  

РЈСЃС‘, што думаў С– што жадаў,  

Р† легэнды, што РЅР° кургане  

РЎСѓРјРЅС‹ явар РјРЅРµ прасьпяваў.  

Цяжкі крыж, але вельмі пачэсны,  

Пераліць РЅР° свае аркушы  

Казку мудрую,

Простую песьню,  

Кветку матчынай чыстай душы.