РЇРЅС‹ абвісаюць, СЏРє сьпеў недапеты.  

Пад кілем вада заціхае, зьвініць.  

Рћ вецер, дыхні над вячэрняй планетай,  

Рыбацкія мачты СЂСѓРєРѕСЋ крані.  

Пагладзь спрацаваныя нашы далоні,  

Ўчыні РЅР° паверхні вясёлы баль,  

Каб Р·РЅРѕСћ паляцелі грывастыя РєРѕРЅС–,  

Блакітныя РєРѕРЅС– азёрных хваль.  

Каб ветразь ружовы, тугі, РЅС–Р±С‹ РіСЂСѓРґР·С–,  

Прынёс нас РґР° хаты над беражком,  

Каб РїРѕР·СЊРЅСЏР№ парою СћСЃРµ добрыя людзі  

Сядзелі над смажаным шчупаком.  

Каб клікала нас адрына старая,  

Р† РјС–СЂРЅР° агеньчыкі зьзялі Сћ дубах,  

Р† ўстала Р·-пад мачты мая дарагая  

І стому рукою абцерла з ілба.