Зіма. «Лясная хатка». Вільня наша.

І ты нібы адна і не адна.

У вечар зойдзе госьць, і ты раскажаш

Пра ўсё, і будзе з вамі давідна

Тут Беларусь, якая сьветла сьніцца,

Якая толькі чуецца душой,

Нібы малітва, нам якой маліцца

За родны край, разьдзелены зімой...

І хоць тваё канчаецца стагодзьдзе,

Ды не канчаецца адвечны шлях,

І мы па ім да лепшай долі дойдзем,

Яна ўжо ёсьць, як сонца – у сьлязах.

І ты глядзіш спакойна ў нашы вочы,

І што ты бачыш там, ня знаем мы.

А па двары гуляе вецер воўчы,

Вынюхваючы ворагаў зімы.