Вечар на захадзе ў попеле тушыць
Кучу чырвоных кавалкаў вугля;
Ціха ўсё; вецер лістка не зварушыць,
Не скалыхнуцца ні траўкай паля...
Максім Багдановіч
Родныя вобразы
уваход      СЂСЌРіiстрацыя
 
  Р“АЛОЎНАЯ     РђР РҐРђР†Р§РќРђРЎР¬Р¦Р¬     Р–ЫВАПІС     Р”РџРњ     Р’ЕРШЫ     Р›Р†РўРђР РђРўРЈР Рђ     Р‘ІЯГРАФІІ     Р¤РћР РЈРњ     РЎРџРђРЎР«Р›РљР†  
пошук

  
Тлумачальны Слоўнік

БЕЛАРУСКАЯ ПЕСЬНЯ

Дзе РјРѕР№ край? Там, РґР·Рµ вечную песьню РїСЏРµ Белавежа,  

Там, РґР·Рµ Нёман РЅР° захадзе помніць варожую РєСЂРѕСћ,  

Дзе РЅР° ўзвышшах Наваградскіх дрэмлюць  

                                                                     суровыя вежы  

Р† вішнёвыя хаты глядзяцца Сћ шырокі Дняпро.  

РўС‹ ляжыш там, РґР·Рµ СЃС–РЅСЏСЏ Прыпяць ласкава віецца,  

Дзе Сафія плыве над Дзьвіною, РЅС–Р±С‹ карабель...  

Там, РґР·Рµ сэрца маё Р·СЊ першым крокам,  

                                                               СЏРє молат, заб'ецца,  

Калі Р± нават сьляпым С– глухім СЏ прыйшоў РґР° цябе.  

Што сьляпым? Нават мёртвым СѓСЃРїРѕРјРЅСЋ высокія Р·РѕСЂС‹,  

Над ракою чырвонай С– цьмянай палёт кажаноў,  

Белы ветразь РЅР° СЃС–РЅС–С…, РЅР° гордых, СЏРє РјРѕСЂР°, азёрах,  

Р† бары-акіяны, С– неба – разьлівы ільноў.  

Дзе РјРѕР№ край?  

                        Там, РґР·Рµ людзі ніколі РЅСЏ будуць рабамі,  

Што Р·Р° поліўку носяць СЏСЂРјРѕ Сћ безнадзейнай турме,  

Дзе асілкі-хлапцы маладымі ўзрастаюць дубамі,  

Рђ мужчыны, СЏРє скалы, – ударыш, С– зломіцца меч.  

Дзе мой край?

                        Там, РґР·Рµ мудрыя РїСЂРѕРґРєС– Сѓ С…РІРѕСЏС… паснулі,  

Дзе жанчыны, СЏРє радасны СЃРѕРЅ Сѓ стагах РЅР° зары,  

Рђ дзяўчаты, СЏРє РґРѕР¶РґР¶ залаты. Рђ сівыя матулі,  

РЇРє Р¶РЅС–СћС‘ Р· павуціньнем С– добрае сонца ўгары.  

Там зьвіняць неўміручыя песьні РЅР° поўныя РіСЂСѓРґР·С–,  

Там спрадвеку гучыць мая РјРѕРІР°, булатны клінок.  

Тая гордая РјРѕРІР°, СЏРєСѓСЋ Р№ тады РЅРµ забудзем,  

Калі сонца Р·СЊ зямлёю Сћ апошні заглыбяцца Р·РјСЂРѕРє.  

Ты – наш край.

                        РўС‹ – чырвоная груша над дзедаўскім домам,  

Лістападаўскіх зьнічак густых фасфарычная раць,  

РўС‹ – наш сьцяг, што РЅС–РєРѕРјСѓ, РЅС–РєРѕРјСѓ РЅР° сьвеце, РЅС–РєРѕРјСѓ  

РќРµ дамо абсьмяяць, апаганіць,  

                                                  Р·Р°Р±С‹С†СЊ ці мячом зваяваць.  

РњС‹ клянёмся табе баразной сваёй першай РЅР° полі  

Р† апошняй ральлёй, РЅР° СЏРєСѓСЋ ўпадзём Сѓ Р¶СѓСЂР±Рµ.  

Мы клянёмся табе, што ніколі,

Ніколі,

Ніколі,  

Так,

Ніколі ня кінем,

Ня кінем,

Ня кінем цябе.


16.IV.1968. Брэст.  РЈ. Караткевіч

вэрсія для друку

Адзнакi: 0/0 Водгукі(0)
Дадаў PL 25.06.2009