Над лесам, над садам РґР·С–РєС–Рј  

Дожджык забалбатаў,  

Р† успыхнулі раптам гвазьдзікі  

РЈ нэтрах абмытых траў.  

Цёплыя кроплі скачуць  

РџР° залацістай лазе;  

Дожджык – «царэўна плача»,  

Сонца Сћ кожнай сьлязе.  

Р—СЊ нізкай цёплай адрыны,  

Учуўшы ласкавы капёж,  

РЋ лёгкай сукенцы дзяўчына  

Выбегла проста пад дождж.  

Кроплі СЏРµ цалавалі  

Палка, пяшчотна, РґР° сьлёз,  

Р’СѓСЃРЅС‹ дзяўчыны хапалі  

РЎСЂСЌР±СЂР° Р·СЊ ясных нябёс.  

Дожджык зрабіў сваё цуда,  

РЃРЅ абляпіў, СЏРє РјРѕРі,  

Плечы, маленькія РіСЂСѓРґР·С–,  

Гнуткія лініі РЅРѕРі.  

Бэзам Р· садоў павявала,  

Вечна хацелася жыць.  

Дзяўчына ад шчасьця сьпявала.  

в€™ в€™ в€™ в€™ в€™ в€™ в€™ в€™ в€™ в€™ в€™ в€™ в€™ в€™ в€™ в€™ в€™ в€™ в€™ в€™ в€™ в€™ в€™ в€™ в€™ в€™ в€™ в€™

Стронцый быў у дажджы...