Было ў ім усякага жыта:

Тысячы добрых гадзін,

І сонца, і шчасьце, і літасьць,

І космас – на ўсіх адзін.

А ўсё ж такі мне ён сасьніцца

Ў агні пякельных начэй

Ня добрай васковай пшаніцай, –

Плевеламі хутчэй.

За дрот валакуцца строем...

Зь «ведзьмаў» высмоктваюць кроў...

Дзяцей, старых і гэрояў

Бульдозер зграбае ў роў.

Вулканы Менска і Кіева...

Трэблінкі – вар’яцкі сон...

Вусны жанчын, у якія

Асьвенцімскі рвецца «цыклон».

Забітых халодныя горы...

Котлішчаў вечны спакой...

Дык што ж вы з такім дакорам?

Чаму з пагардай такой?

Што? Рыдаю над даўнімі болькамі?

Што? Валюся ў азёрах крыві?

Падаў...

Плакаў...

Ды толькі

Ў той час, як ня бачылі вы.

І які той цяжар ні будзе,

Ён веры маёй не сагне:

Мяне пахаваюць людзі,

Лепшыя за мяне.

І якіх не было гекатомбаў,

Ў ім ня згаснула праўды сьвяча,

І я веру ў хрышчаны бомбамі

Мой крывавы, мой страшны час.

Ў ім цяжка раслося калосьсям,

І на большым абшары зямлі

Раскашней паршыўцам жылося,

То адкуль жа Людзі былі?

Тыя, што за радзіму,

За людства, праўду і нас,

Тыя, што за адзіную

Паміралі літару «аз».

Ваявалі ўпарта са зьмеем,

Карчавалі ўпарта ляду, –

На іх у мяне надзея

Ў час апошні, калі адыду.

Няхай іх душа жывая

Пакуль што ня зьнішчыла сьнег.

Яны мяне пахаваюць,

Лепшыя за мяне.