РЎСЊРЅС–Сћ СЏ СЃРѕРЅ, быццам нехта пяшчотна РјСЏРЅРµ крануў.  

Чуў СЏ словы пяшчоты, прывабныя, СЏРє міражы.  

РЎРѕРЅ кагосьці здаўна РјРЅРµ РІСЏСЂРЅСѓСћ, пазабытую, але адну,  

Зь цемры згаслыя гукі вярнуў да струны,

                                                                    СћРІР°СЃРєСЂР°СЃС–ўшы струну.  

Р† СЏРЅР° зазьвінела – Сѓ СЏРІС‹ С– СЃРЅСѓ РЅР° мяжы.  

Р† РЅР° гэтай мяжы СЏ цябе зьберагаў, СЏРє агонь трапяткі,  

РЇРє хвіліну дрымоты апошнюю РјС‹ беражэм  

РђРґ павеваў С– пахаў, ад сонца, ад дотыку грубай СЂСѓРєС–,  

Р† ад песьні дажджу, С– ад РґСѓРјРєС–, што нас сьцеражэ.  

Бо РЅСЏ ведаў – С– ведаў, – што дзень узьляціць, СЏРє ласо,  

Р† пацягне бакамі РјСЏРЅРµ РїР° РїСЏСЃРєСѓ С– траве  

Да турбот, РґР° жыцьця, РґР° шумлівых СЏРіРѕ галасоў,  

Да згрызот, забыцьця, РґР° імклівых дарог С– лясоў,  

Да СћСЃСЏРіРѕ, што навекі цябе ад РјСЏРЅРµ адарве,  

Р† ўпадзеш ты Сѓ Р·РјСЂРѕРє, СЏРє сьляза, СЏРє згасаючы дзень,  

Р† навекі ты Сћ цёмных, бяспамятных згінеш вяках  

РЋ РјС–Рі апошні дрымоты, СЏРє толькі наяве ўпадзе  

Не на грудзі твае, а на ложа пустое рука.