Хіба на вечар той можна забыцца?

...Сонца за борам жар-птушкай садзіцца,

Штосьці сьпявае пяшчотнае бор,

Пахне чабор,

Пахне чабор...

Лёгкія крокі на вузкай сьцяжынцы.

Дзеўчына у белай іскрыстай хусьцінцы,

Быццам абсыпана промнямі зор.

Пахне чабор,

Пахне чабор...

Выйсьці б насустрач, стаць і прызнацца.

Вось яно – блізкае, яснае шчасьце,

Клікнуць хацелася – голас замёр.

Пахне чабор,

Пахне чабор...

Год адзінаццаць, а можа, дванаццаць

Сэрца баліць, што не здолеў спаткацца,

Сэрца нязьменна хвалюе дакор.

Пахне чабор,

Пахне чабор...

Час той схаваўся за дальняй гарою,

Здасца хвілінай – яна прада мною...

Выйду. Гукаю. Маўклівы прастор.

Пахне чабор,

Пахне чабор...