Нешта сталі старыцца
Крона і крыніца.
Зарастае старыца –
Зельлем караніцца.
Нешта нам нявесела
Ля сваіх ваколіц.
Галаву павесіла
Вясялосьць на вольле.
Нешта нездаровіцца.
На душы – зьнямога.
Сэрца, бы ў сукровіцы.
Браце, не замнога?
Да вяршыняў велічы
Не дайсьці – задуха.
Ходзім, голаў квелячы
Тым жа боскім духам.
Ды, напэўна, здарыцца
Нешта не з раскладу?
Забруіцца старыца,
Засьпявае складна.
Зь сьветам повязь крэўная,
Ён у нас глядзіцца.
Загудзе па крэменю
Рэчка Маладзіца.
