Нешта сталі старыцца

Крона і крыніца.

Зарастае старыца –

Зельлем караніцца.

Нешта нам нявесела

Ля сваіх ваколіц.

Галаву павесіла

Вясялосьць на вольле.

Нешта нездаровіцца.

На душы – зьнямога.

Сэрца, бы ў сукровіцы.

Браце, не замнога?

Да вяршыняў велічы

Не дайсьці – задуха.

Ходзім, голаў квелячы

Тым жа боскім духам.

Ды, напэўна, здарыцца

Нешта не з раскладу?

Забруіцца старыца,

Засьпявае складна.

Зь сьветам повязь крэўная,

Ён у нас глядзіцца.

Загудзе па крэменю

Рэчка Маладзіца.