Калі ваўкі зьбіраюцца у зграі
I глуха выюць, давяцца тугой,
Я вар’яцець паціху пачынаю,
Нібыта пазнаю, прыпамінаю
У іх выцьці знаёмы голас.
РњРѕР№.
Мне жудасна.
Я чую, як зьвярэю.
Ратуюся чакаць, калі заднее
I зьнікне гэта ноч у небыцьцё...
I днём ня ўспомню нават той падзеі,
Хоць шчэ пад языком і халадзее
Працяглае зьвярынае выцьцё.