Вее вецер ўжо асеньні,

нясе лісьцяў поўны жмені,

тое золата з галінаў

рассыпае па далінах.

Тужаць вербы сумна з жалю,

косы ясныя апалі;

каляровай чарадою

адплываюць ўдаль з вадою.

Вее з поля сум нязнаны,

пунсам сьцелюцца паляны,

лісьцяў тканьню залатою,

пышнай зводнаю красою.

Пражай з даляў асумелых,

з дум кудзелі яснай, белай

заснавала павуценьне

нават сэрца ў дзень асеньні...