Адплывае ўдаль парусаў многа,

аднаго толькі нейк не відно.

Серабрыцца Вэлтавы дарога,

небясьпечнае цёмнае дно.

Можа, вецер замоцна ударыў

ў распрастанае лётам крыло,

мо' зь мядзьведзіцы бурае – хмары

навальніцай яго заліло?

Покуль ноч ападзе паміж дрэваў

ды заслоніць узорную даль,

буду вечарам зораным, сьпеўным

безупынна яго выглядаць.

Белай зьяваю сонца закрылі...

То ня голуб ўскружыў над вадой –

гэта парус ляціць быстракрылы,

шпарка к берагу гнаны тугой.

Быстра, быстра па хвалях імкнецца,

крыльлі ясныя ўзьняўшы ўгару.

Белы парус – ён слухае сэрца

і юнацкіх напружаных рук.