Беларусы ідуць, хлеб свой жытні нясуць,

на ручнік палажыўшы ўрачыста.

Хлеб – як сонца ў руках, бохан хлебам прапах,

а ручнік, як іх сэрца – прачысты.

Хлеб і соль празь вякі, ўсклаўшы на ручнікі,

добрым людзям насустрач выносім.

Ўнукі сейбітаў мы, хлебаробаў сыны,

з працы мы, з чалавечых адносін.

Яшчэ большы ёсьць скарб – стары песенны Край,

наша мова, што сэрца кранае,

гэты голас зямлі мы ад продкаў ўзялі

i нашчадкам яго захаваем.

Хлеб і соль, хлеб і соль празь цярпеньні і боль

нёс народ наш рукамі ад плуга.

Тым, хто мову кране, нашу душу прыгне,

мы адплацім паводле заслугаў.

Плуг ў музэі спачыў, сяньня іншы пачын

Беларуса па сьвеце праславіў.

Ўмеем жыць і тварыць, ўмеем Край бараніць,

а сяброў стрэнем хлебам ласкава.