Гнаны холадам, гнаны ветрам,

шляхам тундры, у ноч пустым,

прабіраецца пяцьдзесят чацьверты

за наёжаныя драты.

У каго надзея жывая,

хто застыў, але не на сьмерць,

няхай верыць, няхай чакае,

няхай выйдзе яго сустрэць.

Толькі чаркі нашы пустыя,

мы забыліся смак віна.

Ну, а сьлёзы? – Нават і тыя

ужо выпітыя да дна.

Крочыць прывід, увесь зь цярпеньня,

пад канвоем гады прайшлі.

А другія такія цені

ў гэту ноч устаюць зь зямлі.

Сорак першы, другі, сорак трэці,

пяты, шосты, пяцьдзесят другі –

дань для тундры, шахтаў, для сьмерці

жывых душ. За чые даўгі?

О, калі ж ты прыйдзеш, жаданы,

залаты і шляхотны век,

каб галінкай сьвятое пальмы

чалавека вітаў чалавек?!

Дык сьмялей, браце, супраць ветру

яшчэ доўга трэба стаяць,

прыйдзе к нам пяцьдзесят чацьверты,

выйдзем, выйдзем яго спаткаць.

Хай убачыць, няхай пачуе

голас ценяў, учора нямых.

А не – схопімся зь ім уручную

за жыцьцё для усіх жывых!