Дваццаць пяць год – гэта многа і мала.

Дваццаць пяць год – гэта лёгка і цяжка.

Вось і злажыла я гэту сярмяжку

са сьмехам бадзёрым, і сілаў хапала.

Ішла я праз тундру ў мароз, ў непагоду,

глядзеў штык у плечы, чало мне пацела...

Ці ж гэта так страшна? Для шчасьця народу

скрозь полымя ў ранах ісьці б я хацела!

Бы ў полі калосьсе – ўсіх зьнішчылі каты.

Бы камень ля межаў – адна засталася.

I кінулі сына малога за краты,

спыняючы крокі дзіцяці прадчасна.

Я вынесу ўсё у цярпеньні і сьцюжы,

ідучы ў лахмоцьці ў прамоклую восень.

Каб гора каханай Радзімы адужаць,

мне сэрца жывое яшчэ засталося!