Асьцярожна, мілы браце,

сэрцам закранай –

набалелы, быццам рана,

беларускі Край!

Ці ня чуў ты сьлёзаў, жалю,

як служыў камусь,

што у путы закавалі

нашу Беларусь?

З шчырай ласкай, мілы браце,

помач ёй нясі.

Яна ж – родна твая маці,

а ты – блудны сын!

Не уціх ёй боль бязьмежны,

не прыкрыў рызман

па ўсім целе яшчэ сьвежых,

незажытых ран.

Калі з болю пахісьнецца,

шчыра ёй парадзь,

ахвяруй ёй душу, сэрца

памажы устаць.

Калі ж будзеш з сваёй працы

ёй прыносіць дань

і з памылак спавядацца, –

на калені стань.

Столькі сумнае нядолі,

столькі горкіх сьлёз,

столькі крыўдаў, столькі болю

знаў адзін Хрыстос.