Ні дзікі зьвер, ні свойскі конь,

шляхотныя разьдзьмуўшы храпы

і ў жылах чуючы агонь,

прастор так мерыць не патрапіць.

Ніхто туды не даляціць,

дзе пену белагрывых хмар

ў паднеб’і сонца залаціць,

а вецер тушыць зорны жар.

Шляхі паднебныя арлоў!

Угору маніць віхраў сьпеў,

краса зямлі заве далоў –

над мора кучаравых дрэў.

Калі ж сплыве на горы сон,

і птушкі ў гнёздах ціха сьпяць,

лячу за ветрам наўздагон

туды, дзе зоры мігацяць,

У скалах над маім гняздом

РјРЅРµ РЅРѕС‡ РІСЏРЅРєС– С–Р· Р·РѕСЂ РІС–Рµ.

Ніхто ня знае, дзе мой дом,

адзін вятрыска там пяе.

У недасяжнай вышыне,

як вольны дух, жыву адзін.

Ні дождж, ні град ня страшны мне,

ні перуны, што рэжуць сінь.

Я быстрых бляскаў знаю рух

і громаў ведаю удар.

Так падаю я ўніз на луг,

б’ю ў сэрцы выбраных ахвяр.

Багаты мой арліны лоў

сьціхае ў вострых капцюрах.

Маю дарогу значыць кроў

мой чорны цень наводзіць жах.

Шырокі мой арліны сьвет.

Сьвятыняй мне – мой скальны кут.

Ня знаю я жыцьцёвых бед,

мой вольны дух ня зносіць пут.

Свабодны толькі знаю гон

і вольна толькі ўмею жыць.

Адзін мне ведамы закон:

гняздо і волю бараніць!