Адна ёсьць толькі ў сьвеце Беларусь,

адна ёсьць толькі маці ў чалавека,

адно ў нас сэрца, што на часткі рвуць,

і Край адзін, для нашых сэрцаў – Мека!

Адзіны чэсны беларускі твар,

адно ў нас чалавечае сумленьне,

адна ёсьць праўда і адзін алтар,

народ адзін, і мы ў ім – пакаленьне.

Адна ў нас мова, продак што данёс,

адна крыніца, із каторай выйшлі,

адна сям’я мы і адзін наш лёс –

ў палацах мы ці зноў на папялішчах.

Адна зямелька – там, дзе продкі сьпяць,

адна Пагоня, што нам сэрцы будзіць,

адно памкненьне – людзям шчасьце даць,

адно жыцьцё – другога ў нас ня будзе!

Вось вырасьце юнак зь цяжкіх нягод,

да вышыні праб’ецца ў сьвеце нейкай,

і скажуць людзі: пазнаем наш род,

то з нашай беларускае сямейкі!

Наш Караткевіч – скажуць, – наш Клімук,

Купала наш і наш Кастусь харобры,

і Танк, і Брыль, і Быкаў, і Гаўрук,

і наша, толькі наша Вольга Корбут!

Адныя ў пушчы слаўныя зубры,

адзіны толькі ў крывічоў Скарына,

адныя ў нашым сэрцы «Песьняры»,

як сьпеў наш непаўторны і адзіны.

Ратуем мову мы цаной жыцьця,

ратуем Край, хоць нам пакутай грозяць.

Той нам ня брат, каму наш боль няўцям,

з такімі нам ісьці не па дарозе.

Адно ў нас сэрца і адна сям’я,

нядарам вораг цэліць нам у сэрца.

Харошая Крывіцкая зямля

у рукі злыдням лёгка не даецца!

Нам выстаяць адзін ля аднаго,

нам вытрываць, ад ранаў не упасьці,

не адлятаць усім з гнязда свайго,

калі народ зьняволены ў няшчасьці.

Ці лёгка нам, ці доля – як цяжар,

нам трэба тое памятаць заўсёды,

што наш народ – то наш уласны твар,

і кожны з нас – ёсьць твар свайго народа!

Што ж, вырадкі здараюцца, на жаль,

якім чужое больш засмакавала.

Такія брацьцяў рэжуць без нажа,

ім крыўд зямлі і сьлёзаў нашых мала.

Такі ў бядзе ня ўстане ў цэлы рост

і подласьцям чужым не запярэчыць,

ад жалю піскне, падабраўшы хвост –

ні чорту качарга, ні Богу сьвечка.

Паціху, шэптам, толькі з-за вугла

заные часам пра сваю «народнасьць»

без спачуваньня ў сэрцы, безь цяпла –

такая вось казённая гаротнасьць.

I за такое каецца сто раз

і скажа, што няволя – дасягненьне,

і скажа, што прыйшоў «шчасьлівы час»,

хоць ён бяз волі, праўды і сумленьня.

Калі наўкола ўсё для нас ня так,

і крыўдна, цяжка нашаму народу,

ён ціхенька хіхікне у кулак,

і тым, і гэтым добранькі заўсёды.

На’т мову родную ён для гасьцей

з гарэлкаю падасьць у хаце ветла

і адвучацьме ад яе дзяцей –

нявыгадна, хай нос трымаюць зь ветрам.

Адказнасьць час на нашы плечы ўсклаў.

Турма пакуль за бой наш – нагарода.

I ўсё ж няма для нас вялікшых спраў,

чым лёс і доля ўласнага народа!

Адзіны чэсны беларускі твар,

адно ў нас чалавечае сумленьне.

Адна ёсьць праўда і адзін алтар,

адзін народ, і мы ў ім – пакаленьне!