Дзень сінялобы стукае ў вакно

халодным пальцам – трэба прачынацца.

Снуюцца сны, як тое палатно,

што вечарамі доўга будзе ткацца.

Снуюцца думы зрэб’ем на краснох,

пратканыя чарнейшым успамінам.

Дзе вы былі, як на аленьні мох

мне сьлёзы падалі і расплаўлялі льдзіны?

Дзе вы былі? Той самы быў талант

і тая ж сьвятасьць Беларусі ў сэрцы.

Чыя заслуга, хто быў вінават,

што кінулі ў абдымкі белай сьмерці?

Так можна заўтра песьняў жменю ўзяць,

што вырасьлі з душы непакананай,

і на пасьмешышча, як душу маю, даць,

ці так, як рукі, – закаваць ў кайданы.

I будзе зноў маўчаць нямы народ,

як тыя сосны у падцятым лесе.

А вы, забыўшыся, паедзеце ўпярод

па лаўры й званьні новыя ў экспрэсе.

Ізноў праложыце мне цяжкі шлях

у бель начэй, у цемень дзён паўночных.

I, як калісьці, з торбай на плячах,

пайду з сабакамі ў цяні штыкоў я моўчкі.

Я салаўём пяяць вам не магу

і боль гаіць душы сваёй крыніцай.

Іначай навучылася ў пургу,

што выла ў ноч разьюшанай ваўчыцай.

Цяжкія хвоі на плячах цягнуць,

біць мерзлату кіркой да адурэньня

пра роднае дзіця гады ня чуць,

глядзець кругом на тысячы мучэньняў.

Не, не кранайце набалелых ран,

а то прыпомніцца бяздольны плач дзяцінны,

і з сэрца вырвецца нястрыманы вулкан

караючай і вогненнай лавінай!