Дзіця маё, як Край наш, дарагое,

харошае, як песьні нашых ніў.

Як сумна мне, што й гэтаю вясною

садок твой дома безь цябе адцьвіў.

Суровы вецер хіліць стан дзявочы,

паволі цягнуцца ліхія дні.

Перажыве душа расстаньня ночы,

бо гартавалася ў цярпеньні і агні.

Магчыма, затужыў далёкі мілы,

і часта сэрца юнае баліць,

што не яго, а Край свой палюбіла

дзяўчына зь беларускае зямлі.

Мая каханая, маленькімі рукамі

і ты ўзялася сьмелым памагаць –

хацела цяжкі, непасільны камень

з грудзей Айчыны наймілейшай зьняць.

Бог бласлаўляе працу і навуку,

і ціхі дом, і нівы, і лугі.

Найбольш усё ж Ён бласлаўляе рукі,

што путы рвуць і нішчаць ланцугі.