Аднолькавы мне часта сьніцца сон –

ад бабак, ад прабабак (і я ж пральля).

Пра верацёны ён, пра цудны лён,

пра кветку папараці на Купальле.

Між пальцаў нітка тонкая мігціць,

прадзецца зь ёю зімні вечар сьпеўна.

Ні дум, ні верацёнаў не спыніць –

уюцца згодна аж да першых пеўняў.

Прадуцца часам і другія сны:

па кветку-папараць бягу трывожна,

адна ўначы празь цёмныя лясы,

і падаю, і кветкі не знаходжу...

I ўжо ня ніткі тонкія дрыжаць,

і не рука з вады палотны горне,

а боль скрозь сон, як вастрыё нажа

варожага – ізноў на маім горле.

Ня хочацца ні плакаць, ні пяяць.

I я рашуча зачыняю дзьверы

прад тымі, што над душамі стаяць

і ў тупасьці людской ня знаюць меры.