Дзесь пад дрэвамі поўначчу цёмнай

заблукаў неспакойны мой дух.

Там вятрыскі на сто верацёнаў

незабыўныя казкі прадуць.

Ліпы гольлі ўзьнялі аж да хмараў,

зелянеюць старыя дубы.

Па іх коўзалі громаў удары,

ім маланкі палілі чубы.

Засталіся стаяць, як стаялі,

гояць раны ў зялёным гальлі.

Буры ўсе і навалы стрывалі

і растуць, і шумяць на зямлі.