Іду праз боль да разуменьня слова,

Губляю цела, сон i пачуцьцё,

Губляецца астатняя ахова –

Безабаронным робiцца жыцьцё.

Халодны, вадкi, цьвёрды, цёплы космас

Стаiць у рухах i над мiтусьнёй...

У вогненных, блiскуча-белых космах

Палае праўда, зьнiтаваная з хлусьнёй...

А ён адзiны, той, хто мае права –

Стаяць, не варушыцца, не крычаць.

Ён – космас, i яго над намi слава

Спакоем прымушае ўсё гучаць.

І мы гаворым, блытаючы словы,

Сьпяшаючыся зразумець сябе,

Чытаем у падручнiках умовы,

Ня ведаючы, што сказаць i дзе...

Ідзе, iдзе праз космас нерухомы

Мой верад – мой пякуча-жорсткi боль,

І кiдаецца ў небыцьцё са стромы...

Крывёю пахне новай думкi соль.