Спаткаў сягоньня я сваю Нядолю,

Знайшоў яе у сіненькім ляску.

Брадзіў бяз мэты я, душа гарэла з болю,

I думаў: будзе мне лягчэй у халадку.

         Спаткаў, пазнаў яе і вось пытаю:

         – Скажы ты мне, Нядоленька мая,

         Багата жыцьця кніг яшчэ перачытаю?

         Калі і на якой чытаньне скончу я?

Скажы, ня крыйся мне, мая камратка,

Дзянькі мае маркотныя чаму?

Адзін ў адзін ідуць, ва ўсіх адна апратка,

Як душы грэшныя ці вінныя каму.

         Чаму, яшчэ скажы, мая ядына,

         Люблю зямлю, вялікі жыцьця ток,

         Як неба зорачкі, каханьнем моцным сына,

         А сам – адлучаны ад дзераўца лісток?

Яна у вочы люба мне зірнула,

Ўзлажыла белы ручанькі на мне,

Маўляў, сястра мая, да сэрца прыгарнула,

Часамі так цябе каханка прыгарне.

         – Чакай, харошы мой, пакінь задумы!

         Душу сваю пытаньнямі ня муч,

         Зірні на гэты лес, прыслухайся у шумы,

         А можа, знойдзеш ты жыцьцёвы вечны ключ!

Стаіць магутны лес, ізноў убраны

Ў зялёны ліст дагледлівай рукой,

I п’ець спажыўны клёк, старыя гоіць раны...

Зірні: якая моц! Зірні, які спакой!

         Штогод ўміраець ён парой асеньняй,

         Каб зноў аджыць, убачыўшы вясну.

         I гэтак ўсё ідзець чаргою пераменнай:

         То скіне сон з вачэй, то зноў ідзець да сну.

Расьцець дубочак тут, – які зялёны!

Другі, стары, калодаю палёг;

I сын ідзець ўгару, як бацька ў час мінёны,

Што даў жыцьцё яму, а сам зваліўся ў мох.

         Цячэць ручайка вось, і ту ж ня стала!

         Няма яго, схаваўся у зямлі,

         А недзе – тамака рака зямлю прарвала,

         I воды тэй ракі па лузе пацяклі.

I ты, о, любы мой! Як лес зімовы,

Заснуў, ляжыш, ня можучы устаць,

Але наступіць дзень вясёлы, пекны, новы,

I радасьць вольнасьці павінна завітаць.

         Дзянькоў маркотнасьць ты сваіх ў распачы

         I тэй сваей адлюднасьці ня гудзь:

         Пакуту Рок табе, шчасьліваму, прызначыў,

         I ўдзячным за яе Вялікаму ты будзь.

Няма пакуты дзе – няма пазнаньня,

Душа тагды лагчынамі паўзець,

А што гарчэй, скажы, цяжэй перапаўзаньня?

А што страшней яшчэ, як вочмі не глядзець.

         Аб сьмерць пытаеш ты? Калі сканчыцца

         Жыцьцё тваё, – міленькі, не пытай!

         Спрабуй ад думак тых, ад хворых палячыцца,

         Прыходзь у гэты лес – паветра тут глытай.

Жыві, каб жыцьце даць другім, малодшым,

Як дуб стары, што ўзгадаваў дубка.

А там... ручайка зьнік! I мы пуцём каротшым

Пайдзём ў зямлю за ім, каб выплысьць, як рака.