Спаткаў сягоньня я сваю Нядолю,

Знайшоў яе у сіненькім ляску.

Брадзіў бяз мэты я, душа гарэла з болю,

I думаў: будзе мне лягчэй у халадку.

         Спаткаў, пазнаў СЏРµ С– РІРѕСЃСЊ пытаю:

         – Скажы ты РјРЅРµ, Нядоленька мая,

         Багата жыцьця РєРЅС–Рі яшчэ перачытаю?

         Калі С– РЅР° СЏРєРѕР№ чытаньне скончу СЏ?

Скажы, ня крыйся мне, мая камратка,

Дзянькі мае маркотныя чаму?

Адзін ў адзін ідуць, ва ўсіх адна апратка,

Як душы грэшныя ці вінныя каму.

         Чаму, яшчэ скажы, мая ядына,

         Люблю зямлю, вялікі жыцьця ток,

         РЇРє неба зорачкі, каханьнем моцным сына,

         Рђ сам – адлучаны ад дзераўца лісток?

Яна у вочы люба мне зірнула,

Ўзлажыла белы ручанькі на мне,

Маўляў, сястра мая, да сэрца прыгарнула,

Часамі так цябе каханка прыгарне.

         – Чакай, харошы РјРѕР№, пакінь задумы!

         Душу сваю пытаньнямі РЅСЏ РјСѓС‡,

         Р—С–СЂРЅС– РЅР° гэты лес, прыслухайся Сѓ шумы,

         Рђ можа, знойдзеш ты жыцьцёвы вечны ключ!

Стаіць магутны лес, ізноў убраны

Ў зялёны ліст дагледлівай рукой,

I п’ець спажыўны клёк, старыя гоіць раны...

Зірні: якая моц! Зірні, які спакой!

         Штогод ўміраець ён парой асеньняй,

         Каб Р·РЅРѕСћ аджыць, убачыўшы РІСЏСЃРЅСѓ.

         I гэтак СћСЃС‘ ідзець чаргою пераменнай:

         РўРѕ СЃРєС–РЅРµ СЃРѕРЅ Р· вачэй, то Р·РЅРѕСћ ідзець РґР° СЃРЅСѓ.

Расьцець дубочак тут, – які зялёны!

Другі, стары, калодаю палёг;

I сын ідзець ўгару, як бацька ў час мінёны,

Што даў жыцьцё яму, а сам зваліўся ў мох.

         Цячэць ручайка РІРѕСЃСЊ, С– ту Р¶ РЅСЏ стала!

         РќСЏРјР° СЏРіРѕ, схаваўся Сѓ зямлі,

         Рђ недзе – тамака рака зямлю прарвала,

         I РІРѕРґС‹ тэй ракі РїР° лузе пацяклі.

I ты, о, любы мой! Як лес зімовы,

Заснуў, ляжыш, ня можучы устаць,

Але наступіць дзень вясёлы, пекны, новы,

I радасьць вольнасьці павінна завітаць.

         Дзянькоў маркотнасьць ты сваіх Сћ распачы

         I тэй сваей адлюднасьці РЅСЏ РіСѓРґР·СЊ:

         Пакуту Р РѕРє табе, шчасьліваму, прызначыў,

         I ўдзячным Р·Р° СЏРµ Вялікаму ты Р±СѓРґР·СЊ.

Няма пакуты дзе – няма пазнаньня,

Душа тагды лагчынамі паўзець,

А што гарчэй, скажы, цяжэй перапаўзаньня?

А што страшней яшчэ, як вочмі не глядзець.

         РђР± сьмерць пытаеш ты? Калі сканчыцца

         Жыцьцё тваё, – міленькі, РЅРµ пытай!

         Спрабуй ад думак тых, ад хворых палячыцца,

         Прыходзь Сѓ гэты лес – паветра тут глытай.

Жыві, каб жыцьце даць другім, малодшым,

Як дуб стары, што ўзгадаваў дубка.

А там... ручайка зьнік! I мы пуцём каротшым

Пайдзём ў зямлю за ім, каб выплысьць, як рака.