Дзіўлюся я на зьзяньне ясных зораў, –

I сумна-сумна так, што я ня разам зь імі,

Што жыць ня лёс мне ў вышыне нагорнай

I сьцежкамі хадзіць па небе залатымі.

Сярод нязнаных мне, ня бачаных прастораў

Раўнінай той, што зьвецца Бесканечнасьць,

Я лётаў думкаю б і воляй непакорнай

I, можа б, там пазнаў цябе, Адвечнасьць.

Дзіўлюся я на зораў ясных зьзяньне,

На сьцежкі іх, ўсё тыя ж, як прад векам,

I сумна гэтак мне, і родзіць сум пытаньне:

Нашто пачаўся я ад Бога – чалавекам?