Як радзіла маці мяне ў цёмну ночку,

Дык дала скрыпіцу: «На, іграй, сыночку!

Грай сабе на шчасьце, грай на добру долю,

Грай на век даўгуткі, грай на вольну волю».

Помню, дзіцянёткам з тугой я ня знаўся,

Жыў, як тая птушка, граў і забаўляўся;

Дзень мне быў спакойны, ўночы сон бязгрэшны,

А цяпер застаўся я навек няўцешны.

Ой, чаму ж, матуля, жыцьце-скрыпку дала,

Як іх шанаваці дый не навучала?

Гэта ж падзівіся – я адкрыцца мушу,

Што сапсуў скрыпіцу, што згубіў я душу.

Здаўна, сівакрыла, шчасьця я ня маю,

Долі я ня бачу, радасьці ня знаю.

Граю, праўда! граю... А на сэрцы важка,

А у сэрцы больна, аж трываці цяжка.

Тыя не прыходзяць песьні-весялушкі,

Як пяе зямліца, як шчабечуць птушкі.

Жаль з нудой заплачуць, глуха як зайграю...

Маю я скрыпіцу, а душы – ня маю!