Не бядуй, што сонца нізка,

Што прыходзіць нудны дзень,

Не бядуй, што восень блізка

I на дол кладзецца цень.

Не бядуй, што сьнег халодны

Скрые землю ад вачэй:

Не загіне край твой родны

У тэй цемені начэй!

Будзе час, і сьнег растане,

Прыйдзе зноў да нас вясна,

Ветла зь неба сонца гляне,

Ачуняе старана.

Не бядуй, што цяжка стала

Жыць у вечнай цемнаце,

Што нас доля вечна гнала,

Што жывём у беднаце.

Не бядуй, што зьвісьлі хмары,

Што нам сонца не відаць,

Не бядуй, што ўноч пажары

Сталі неба заліваць, –

Дымам пойдзе ўсё ліхое,

Ўсё, што душыць нас і гне.

Вер, брат, – жыцьце залатое

Будзе ў нашай старане.