Калі тыран Іосіф Джугашвілі,

Вядомы свету пад мянушкай Сталін,

Даведаўся, што сябар і паплечнік

У барацьбе за камунізм Кіраў

Рашуча перамог яго на Зьездзе

Па колькасьці набраных галасоў,

Ён ускіпеў усім нутром ад злосьці

І загадаў апрычнікам сваім

Устараніць саперніка з дарогі –

Так, каб і духу нават не было!

І Кірава празь нейкі час ня стала.

Яго застрэліў нехта Мікалаеў,

Які і сам быў расстраляны ўсьлед,

Каб праўда пра тырана не ўсплыла.

Калі ў Маскву, у Крэмль, прыйшло нарэшце

Доўгачаканае паведамленьне,

Што адбылося страшнае злачынства –

"Р СѓРєРѕСЋ ворага народа Сћ Смольным  

Забіты Кіраў", – учарнелы Сталін

У той жа дзень сабраў Палітбюро,

Абвёў усіх прыцьмелымі вачыма

Ды так, што тыя ўсе прыцьмелі самі,

І замагільным голасам, з акцэнтам

На кожным слове, абвясьціў загад:

– Таварыш Молатаў, прыміце меры,  

Каб сакратар ЦК таварыш Кіраў

Быў пахаваны як таварыш Кіраў.

Ён заслужыў, каб у труне ляжаць, –

Чамусьці тут зрабіўшы паўзу, Сталін

Абвёў яшчэ раз позіркам прысутных

І, дзёўбаючы кручкаватым пальцам

Перад сабой паветра, дасказаў:

– ...Сѓ новым С– адзеньні, С– абутку!  

Купіце для яго за кошт дзяржавы

Харошы новы гарнітур і туфлі.

Усім жыцьцём сваім і барацьбою

Таварыш Кіраў гэта заслужыў.

Хай ворагі ня думаюць, што мы

У белых тапачках яго паложым.

Хай кожны бачыць, як дзяржава наша

Умее сьмерць такіх людзей цаніць.

Празь дзень, спэцпоездам, таварыш Сталін

Прыбыў у Ленінград на пахаваньне.

Ну, а дакладней – каб пераканацца,

Што сапраўды яго сапернік мёртвы.

У ганаровай варце ля труны

Ён, на вачах ва ўсіх, пусьціў сьлязу –

"Гаручую", як напісалі потым.

Па васпаватым, нібы тарка, твары

Яна скацілася і ўпала прама

Яму на бот юхтовы, на насок,

І аказалася такой гаручай,

Што прапякла наскрозь ня толькі юхт,

А прасачылася і праз падэшву...

І людзі ўбачылі яго сьлязу

І зашапталіся ў натоўпе: "Гляньце,

Які ён чулы, чалавечны, добры,

Наш правадыр!" А чулі? Гэта ж ён

Сказаў купіць Міронавічу туфлі,

Бо ленінградскія чыны хацелі

У белых тапачках яго хаваць..."

І ўсе паверылі ў яго сьлязу,

Як шчыра верылі й датуль ва ўсё,

Што ён казаў. А што рабіў тыран –

На гэта людзі нашы не глядзелі.

Чаму? Ня знаю. Мабыць, людзям добра,

Калі тыран над галавой стаіць,

І ўсім камандуе, і ўсё дыктуе:

Як працаваць, і як дзяцей раджаць,

І як вучыць, і як лячыць, і нават –

Як музыку й паэзію тварыць.

Ідуць гады. Мяняюцца эпохі.

Тыран па імені Іосіф Сталін

Даўно памёр. Ужо амаль паўвека.

У Маўзалеі, побач зь Ільлічом,

Як роўны з роўным, ён ляжаў сьпярша,

І людзі, помню, злосна жартавалі:

"Мікіта Леніну сьвіньню падклаў".

Затым яго кляймілі. Пасьмяротна.

За людажэрства, ўзьведзенае ў культ.

І выцягнулі зь лёхаў Маўзалея,

Але ня выстралілі ім з гарматы,

Як заслугоўваў ён, а пахавалі

З ушанаваньнем, ля сьцяны крамлёўскай.

Там і ляжыць ён... Ну і хай ляжыць.

Сучаснай моладзі яго імя

Ужо амаль нічога не гаворыць.

Ня варт ён памяці. І я ня знаю,

Чаму мне сёньня ў галаву прыйшла

Пра чалавечнасьць людажэрства згадка.