Заснула казка на акне маім астрожнымі:

Бялеюць грэбні неабсяжных гор,

Над імі – лесу цёмнага узор

На небасхіле змрочным і трывожным.

Зьвяры там зь лесуном пужаюць падарожных,

Там вадзянік жыве ў глыбі азёр,

Чараўніком прыкуты да скалы арол,

Галосіць вецер там між пуцявін дарожных...

Астрог сьпіць глуха. Быццам у паўсьне

Агні прадмесьця дальняга датлелі,

А казка серабрыцца на акне

Маёй сьцюдзёнай, адзінокай цэлі,

I голас сьнежнае мяцелі

Мінулае прыпамінае мне.