Сьвісток разбудзіў нас. Яшчэ было цёмна.

Заляскалі дзьверы, і «апель» прайшоў.

Сіпата гудкі застагналі спрасоньня

Пад звон цыркулярак блізкіх тартакоў.

А глянуўдзень шэры за змрочныя краты,

Сям'я вераб'ёў чутна ў шыбіны б'е,

Крыламі лапоча шумліва, заўзята,

Спрачаецца, можа, за крошкі свае.

Не, сёньня ёсьць вестак у птушак нямала,

Спаць вецер ня даў ім, ганяў іх з-пад стрэх,

Памыйныя ямы, сырыя кварталы,

Бульвары і плошчы укрыў белы сьнег.

А там, на радзіме, марозам убраны

Ў сьцюдзёныя зоры стары медны бор,

Застылі сасна ля сасны, веліканы,

Глядзяць у крыштальнае люстра азёр.

I сьнегам глыбокім загоны укрыла,

Навеяла гурбы пад хатай старой...

I доўга я слухаў, пра што гаварылі

Крылатыя госьці на мове сваёй.