Гэта было, помню, рана-рана,

Калі я сьцяжынаю ішоў;

Недзе зазьвінеў неспадзявана

Жаўранак у сіняве палёў.

Што ты там убачыў, госьць вясновы,

За мяжой, абвітаю  смугой,

За далёкім золакам барвовым, –

Падзяліся радасьцю сваёй!

I ён сыпнуў шчодра ў маю шапку

Столькі песень, сонца, сьветлых рос,

Што я ледзь сабраў іх у ахапак

I да хаты бацькаўскай данёс.