Хмары чапляліся за саламяныя стрэхі, за вецер,

Хмары, як згублены вырай.

Сінія вочы прыжмурыўшы, вечар

Раскручваў зрэбныя трубкі імглы

Па рыжых праталінах жвіру.

Зноў я іду каляінай знаёмай,

Вырваўшыся з-за астрожных муроў.

Вечар.

Зьзяюць выбоіны па каляінах,

Неба ў вадзе, пад вадой.

Нехта шалёны згубіў ці раскінуў

Зоры вясновай дарогай маёй.