Хмары чапляліся за саламяныя стрэхі, за вецер,
Хмары, як згублены вырай.
Сінія вочы прыжмурыўшы, вечар
Раскручваў зрэбныя трубкі імглы
Па рыжых праталінах жвіру.
Зноў я іду каляінай знаёмай,
Вырваўшыся з-за астрожных муроў.
Вечар.
Зьзяюць выбоіны па каляінах,
Неба ў вадзе, пад вадой.
Нехта шалёны згубіў ці раскінуў
Зоры вясновай дарогай маёй.
