Плуг у руках,

Зь ім чарадзей я на чорных барознах

У шэрай сярмязе і ў лапцях лазовых...

Чорныя

              СЃРєС–Р±С‹

                        РєСЂСѓРіРѕРј.

Дыхаюць грудзі

Шырай і шырай...

Сінім прасторам і дальлю.

Што ж не ляціш ты, жалезны мой вырай,

Не адклікаешся стальлю?

Чорныя

              СЃРєС–Р±С‹

                        РєСЂСѓРіРѕРј.

Звоніць аб камень

Сталёвы нарог.

Конь упіраецца, скібы цяжкія...

Глянь! На усходняй старонцы –

Іскры! Барозны затлелі зарою.

Выарам хутка і сонца!