Пакой, як скрыня, з глухім акном.

Стол-інвалід падпёр сьцяну.

Дзень позна ўстане, ноч рана прыйдзе,

Раней заўсёды, чым на дварэ.

Ніколі сонца на'т не загляне

Ў пакой мой цесны.

Раз толькі, помню, з-за камяніцы

Сярпом гарачым цьвіло на шыбах.

I сьветлы зайчык прабег па твары,

Як госьць далёкі, неспадзяваны,

Ды хутка зьнік ён, прадвесьнік мая.

Мо' не знайшоў ён, дзе прытуліцца

У гэтай скрыні, сьляпой і душнай,

На голых нарах, зацьвілай столі.

Але я веру, што сонца ўстане

I заіграе сярпом на шыбах,

На змрочных сьценах майго падвала,

На недакончанай маёй песьні.