– Гісторыя гэта малая,

Ды толькі, як песьня, жывая...

– Гавары!

– Чырвоную хустачку помню

I сонца ў вачах.

На'т колер вачэй ня ўспомню ніяк.

Ітак – было гэта жнівам –

Ішоў зь сенажаці я нівай.

Серп гарэў у яе ў руках...

Што ж, ісьці мо' далей?

I стаяць неяк страх...

Эх, хаця б з каласамі ня зжала!..

А ў грудзёх маіх нешта зайграла.

Толькі часам вясна так іграе ў грудзях

Ці жаўрук, калі будзіць зару на палях.

Заглядзеўся, стаю. А дзяўчына ўсё жне.

Ніва тае, як сьнег.

Серп бліжэй да мяне...

Ні стаяць, ні ўцякаць, –

Як прывязан, аж сьмех.

Эх, хаця б з каласамі ня зжала!

У час нядобры падумаць прыйшлося.

Праўда, што не сярпом,

Але толькі і толькі вачамі

Мяне зжала між ніў з каласамі.