Выйшаў ён на вуліцу

Ў вышытай кашулі.

Пыл з-пад лапця курыцца,

Што ж усе паснулі?

Мала яму вёскі –

Размахнуцца цесна,

Курыць папяроску,

На трохрадцы песьня:

– Над жыцьцём сабачым

Ужо годзе плакаць:

Выйдзем і паскачам,

Покуль стопчам лапаць.

Стопчам – дык атопкам

Пыл уздымем хмарай,

На ўсю вёску ёмка

Сьвісьнем ды прыўдарым!

Кожнаю вясною

Мы выходзім шырай,

З раньняю зарою

Сустракаем вырай.

Эх, яшчэ ня звоняць

Яго пералівы

Сярод нашых гоней,

На шырокіх нівах!

– Век хаджу дарогай,

Пуцявінай польнай,

Па дварах, парогах

З сваёй песьняй вольнай.

Бы ў салому стрэх я,

Так у думкі-мары

З перазвонам сьмеху

Кідаю пажары.

Знаю, што ў панурую

Ночы непагоду

Разадзьме іх бураю

З захаду да ўсходу.

Дык, браты, ідзіце

На палёў абшары,

Ўбачыўшы зарніцы

Новага пажару.

I рукой мазольнай

З новай сілай сьвежай

Распаляйце горны,

Разрывайце межы!