Вецер птушкай біўся ў вокны,

Ныў, шумеў, стагнаў

I апаўшым лісьцем мокрым

Шыбы засыпаў.

Пад асеньні шум мяцелі,

Шум далёкіх ніў

У глыбокім падзямельлі

Нехта гаварыў.

Гаварыў аб сьветлым раньні

I аб тых арлах,

Што загінулі ў змаганьні,

Ў путах-ланцугах.

I аб казачнай старонцы

Голас гаварыў,

I пра волю, і пра сонца

Над прасторам ніў.

Толькі вецер біўся ў вокны,

Ныў, шумеў, стагнаў

I апаўшым лісьцем мокрым

Шыбы засыпаў.