Досыць!

Ня штука іграць на кларнэце,

Медныя жменяй сыпаць акорды,

Блудзіць па прытонах,

Цешыць тлустыя морды.

Хай хто

Зайграе з вас шыбеніц струнамі.

Глянь!

Чорныя сёньня прадмесьці прыйшлі.

Першы свой акт будзем іграць на пятлі.

Клікніце ўсіх з прадмесьцяў парыжскіх,

Стэпаў румынскіх

I тых, што на Ціргартэнштрасе

Сталі ў завеі чырвонай.

Хай сёньня прыйдуць салдаты

Шанхая, Кантона.

Вуліцы, плошчы ўдоўж, папярок

Звоняць рытмам шалёным.

Сьцягі – пажар,

Бунт – крок.

Колькі нас?

Мільёны.

Усталі.

Узялі Карпаты і Альпы.

Доўга і шмат хто ня верыў,

Пакуль не сказалі вулканы

Кардыльераў.

I гаварыў сівы Манблан:

Гараць Гімалаі

I шуміць неспакойна спакойны калісь акіян...

Год, і дзень, і лічбы

Падасьць вам нехта другі.

А ноч прыйшла

З-за калючых дратоў,

Лягла на саломе,

На нарах астрожных...

Доўга нехта сярод шэрых муроў

Гаварыў асьцярожна.

Потым змоўк і астрог...

Мінуты расьлі ў стагодзьдзі.

Крык!..

Нехта да цемры астрожнай

Яшчэ не прывык.

Цішу парвалі сігналы-сьвісткі,

Крокі,

За кратамі сьнег, месяц...

Голас дазорцы чуваць:

– Апошняя ноч...

Заўтра яго павесяць.

Зноў з падвалаў прыйшла цішыня,

Кроў зьледзяніла ў жылах;

Вострыя, чорныя ў чэрап яна

Кіпцюры запусьціла...

Недзе далёка

Сумуе гаротная матка,

Ў цесных рабочых кварталах ня сьпіць.

Цяжка

Доўгую ноч,

Ноч бясконцую ёй перажыць...

Ведаем – сьмерць, як жыцьцё,

Адважна спаткаеш,

Толькі хоць бы адзін

Прыйшоў разьвітацца

З баёў барыкадных, з этапаў таварыш!

Кашляе нехта, чуваць за сьцяной...

Ведаем – сёньня да ўсходу

Зазвоняць крокі мільёнаў у такт

I сярод плошчаў і вуліц

Агнём рэвалюцыі

Мы распачнём другі акт.