Мокры сьнег і галалёдзіца.

Як зашклёны тратуар.

Гнуцца дрэвы перадрогшыя,

Вее сіверам у твар!

– Што, бабулька, сьлёзы выцерла?

– Вам ня плакаць маладым... –

Пэўна ў вочы яе слабыя

Залятае сьнег ці дым.

– Пад астрога сьцены лютыя

Хлеба ў торбе прынясла,

Толькі стража вось астрожная

Перадачы не ўзяла.

Сын жа быў сям'і апораю

I кармільцам быў адзін,

Працаваць хадзіў на фабрыку.

Дзе ж цяпер кармілец – сын?

Добра помню: ноччу цёмнаю

Закавалі, павялі...

Думы, думы неспакойныя,

Быццам хвалі, паплылі.

I ліліся сьлёзы горкія

Пад астрогам пад глухім.

Эх, як сёньня ў галалёдзіцу

Б'ецца ў вочы сьнег і дым!