З поля полем ідучы,

Ты казала: прыйдзі да двара,

Калі звонкія ключы

У калосьсі забудзе зара.

Не прыйшоў ён, не прыйшоў...

За Дунай, пэўна, ён не адплыў,

Сярод ніў і каласоў

Гэткі сокал хіба не зблудзіў.

Вестку людзі прынясьлі

Зь невясёлых этапных дарог:

Яго, скуўшы, павялі,

Павялі яго каты ў астрог.

Ты пайшла за ім усьлед

Праз палын, палын горкі-траву.

Хустку, быццам маку цьвет,

Ты закінула на галаву.