Хто пачуў тваю песьню жалезную,

Хто астрожную скаргу пачуў?

Беларусь, твае далі бязьмежныя

Ускалыхнуць сваёй песьняй хачу!

Толькі, можа, апець не прыйдзецца

Тваю радасьць, сьвітаньня зару,

I на польнай на стоптанай сьцежцы

Пад эскортам закуты памру.

Зашуміць, можа, вецер кудлаты

З прыдарожнай расстайнай сасны.

Не забудзь тады меншаму брату

Прынясьці паказаць кайданы.

Матцы скажаш, што сын яе хворы,

Але хутка дарогай старой

Прыйдзе з дальніх шляхоў на разоры

I народныя сьцежкі вясной.

Беларусь, хутка будзеш свабоднаю,

Заквітнееш красой маладой.

Так хацеў бы цябе, мая родная,

Прывітаць новай песьняй сваёй.