Шмат ім казалі... ды што маладым!
Слухаць ня хочуць вясной,
Ў час, калі ўсюды квітнеюць сады
Алаю майскай зарой.
Потым хадзілі калосьсе лічыць.
Мо' цалаваліся там.
Жыта зялёнае хоць не маўчыць,
Як зразумець яго нам?
Праўда, нявесела жыць было ў нас.
Ліха зь бядой нанясло:
За сэрвітут неяк восеньню раз
Выйшла з каламі сяло...
А цяпер што? Ні яго, ні пісьма...
Як жа ёй сьлёзы суняць?
Як цяпер будзе дзяўчына сама
Сына свайго гадаваць?
– Трэба сяўбой і жнівом памагчы, –
Раіць сяло грамадой.
Зноў расьцьвітаюць сады уначы
Алаю майскай зарой.
