Шмат ім казалі... ды што маладым!

Слухаць ня хочуць вясной,

Ў час, калі ўсюды квітнеюць сады

Алаю майскай зарой.

Потым хадзілі калосьсе лічыць.

Мо' цалаваліся там.

Жыта зялёнае хоць не маўчыць,

Як зразумець яго нам?

Праўда, нявесела жыць было ў нас.

Ліха зь бядой нанясло:

За сэрвітут неяк восеньню раз

Выйшла з каламі сяло...

А цяпер што? Ні яго, ні пісьма...

Як жа ёй сьлёзы суняць?

Як цяпер будзе дзяўчына сама

Сына свайго гадаваць?

– Трэба сяўбой і жнівом памагчы, –

Раіць сяло грамадой.

Зноў расьцьвітаюць сады уначы

Алаю майскай зарой.