Загараліся шляхі зорныя –

     Зоры зорныя над паласой;

Пазьбіраліся думы чорныя –

     Хмары чорныя над галавой.

Зажурыліся вочы сінія

     Непагодаю, быццам на дождж.

Савой – птушкаю цемнакрылаю

     Прыляцела зь лясоў ціха ноч.

Дзе палотнамі саматканымі

     Поле сьцелецца ў даль за ракой,

Там пайшлі сыны з партызанамі

     Ў партызанскі паход грамадой.

Ці пакрыецца неба хмарамі,

     Ці затлее зарою усход,

Ці глядзіць да дня ноч пажарамі

     На раку, на высокі чарот, –

Ўсё старэнькая маці моліцца

     За дзяцей, партызанаў сваіх...

Між паўночных зор месяц коціцца

     Па дарогах паднебных глухіх.