Загараліся шляхі зорныя –
Зоры зорныя над паласой;
Пазьбіраліся думы чорныя –
Хмары чорныя над галавой.
Зажурыліся вочы сінія
Непагодаю, быццам на дождж.
Савой – птушкаю цемнакрылаю
Прыляцела зь лясоў ціха ноч.
Дзе палотнамі саматканымі
Поле сьцелецца ў даль за ракой,
Там пайшлі сыны з партызанамі
Ў партызанскі паход грамадой.
Ці пакрыецца неба хмарамі,
Ці затлее зарою усход,
Ці глядзіць да дня ноч пажарамі
На раку, на высокі чарот, –
Ўсё старэнькая маці моліцца
За дзяцей, партызанаў сваіх...
Між паўночных зор месяц коціцца
Па дарогах паднебных глухіх.
