Ткала я, ткала палотны

Цэлыя ночы і дні,

Ткала я ў роднай матулі

Зь лёну свае васьмярні...

Замуж за Кліма пайшла я.

Вечная ў хаце бяда –

Ніва як палец вузкая,

Ў хлебе цьвіла лебяда.

Перш прадала я настольнік,

Помню, купілі паны

Губку апошнюю лёну,

Потым збыла дываны.

Сына ў няволю забралі...

Доўгі астрожныя дні,

Трэба паслаць яму хлеба, –

I прадаю васьмярні.

Помню, ня раз ён казаў мне:

– Прыйдуць другія часы,

Бурна ўскалышуцца морам

Нашых жытоў каласы.

Хутка, матуля, ня будзем

Гнуцца ў паноў за сярпом,

Ясную долю здабудзем,

Лепшым жыцьцём зажывём...

Сына я вырву з астрога!

Гэй жа, паненкі, паны!

Можа, апошнія купіць

Хто з вас мае васьмярні?