Вецер кудлаты на нівах калосьсе гайдае,

Стужкай дарога з-пад мокрых калёс выбягае

Там, дзе бярозы плакучае зьвесілі вецьце,

Там, дзе адны толькі хмары, і месяц, і вецер.

Ноч палахлівая, летняя ноч над зямлёю,

Зорнаю сьцежкай адходзіць – чорны кот крадучыся...

Сны, што мінулі, што засталіся са мною,

Зь ценьмі бяроз падарожных спляліся.

Іду па шляху пясчаным, няроўным.

Кій і торба песень вандроўных,

I ад астрога і да астрога плятусь –

Беларусь ты мая, Беларусь!