Выйду я ў поле з вострай касою –

сонца ня ўстала яшчэ над зямлёю –

      трэба яго спатыкаць.

Кіну сталёвыя ўдаль адгалосы,

стану, пачну я касіць у пакосы, –

      неба зардзелася гладзь.

Доўга зьвінеў звон касы сіратлівы,

дзесьці пачуўся, далёка над нівай,

      ў цішы калосьсяў і ніў.

Быццам ў адказ на прызыў адзінокі,

звон кос пачуўся далёкі, далёкі –

      песьні магучай прыліў.

Ўдарыла рэхам у межы вузкія,

і зашумелі шнуры залатыя

      зь песьняй сталёвай касы.

I у пакосы з устаўшай зарою

клаліся цьвёрдай мазольнай рукою

      горкі палын, каласы.