– Горак батрацкі хлеб, горак!

      Долю клянеш сваю часам.

      Кончылі мы капаць насып,

і завярнуў я у горад.

– Ты ўжо ня раз гаварыў нам!

      Бэльку спусьціў бы на вокны!

      А што, тытун нам ня змокне?

Валец прыціснуў бы клінам!..

– Разам служыў з тваім братам..

      Працы, брат, праца няроўна.

      Сталь выліваючы з домны,

змыешся потам дзесятым.

– Што ж тут банкрату ня відна?

      Ты пашукаў бы, Гаўрыла!

      Кранам канат падхапіла!

Гэй, там! разгружвай вінду!..

– Помню, як сяньня, маторам

      пальцы яму адарвала,

      пагараваў ён нямала,

зьведаў нямала ён гора...

– Можа на вінду хто гляне!

      Што там арцель ўся пабегла?

      Эх, абарвалася цэгла!..

зьбіла кагось з рыштаваньня!

– Што ж, і сьпяваць не ахвота, –

      ціха арцель гаварыла.

      Вінда скрыпела і ныла,

Ціха кіпела работа.