– Горак батрацкі хлеб, горак!
Долю клянеш сваю часам.
Кончылі мы капаць насып,
і завярнуў я у горад.
– Ты ўжо ня раз гаварыў нам!
Бэльку спусьціў бы на вокны!
А што, тытун нам ня змокне?
Валец прыціснуў бы клінам!..
– Разам служыў з тваім братам..
Працы, брат, праца няроўна.
Сталь выліваючы з домны,
змыешся потам дзесятым.
– Што ж тут банкрату ня відна?
Ты пашукаў бы, Гаўрыла!
Кранам канат падхапіла!
Гэй, там! разгружвай вінду!..
– Помню, як сяньня, маторам
пальцы яму адарвала,
пагараваў ён нямала,
зьведаў нямала ён гора...
– Можа на вінду хто гляне!
Што там арцель ўся пабегла?
РС…, абарвалася цэгла!..
зьбіла кагось з рыштаваньня!
– Што ж, і сьпяваць не ахвота, –
ціха арцель гаварыла.
Вінда скрыпела і ныла,
Ціха кіпела работа.
